Het is vijf uur als ik wakker word gemaakt door onze jongste zoon: Lev. De dag begint. Ik rek me uit en kijk naar mijn man, Peter, die ook wakker wordt. Kort voel ik een moment van verbinding met hem. Samen gaan we uit bed. Peter neemt de zorg voor Lev en Ava (onze dochter) op zich, terwijl ik me richt op de verzorging van onze zeer ernstig meervoudig beperkte zoon Sep. Als ik zijn kamer in kom, slaapt hij nog. Ik glimlach, omdat hij er zo vredig bij ligt. Tegelijkertijd sta ik meteen aan om te starten met zijn verzorging. Ik verschoon zijn luier en maak zijn stoma leeg. Ondertussen zie ik dat Peter begint aan het ontbijt. Lev en Ava zijn uit bed. Lev wil direct naar de glijbaan en de zandbak. Ons huisje kijkt hier precies op uit. We hebben maar besloten om de rolgordijntjes dicht te laten. Alleen op deze manier kunnen we Lev ervan weerhouden om zo snel als hij kan richting de glijbaan te vertrekken. Als ik klaar ben met de verzorging van Sep, gaan we aan tafel. Ik vind het belangrijk om samen te eten. Maar toch zijn we nooit compleet. Dat doet zeer. Sep ligt in de nis in de woonkamer, zijn favoriete plekje in het huisje. Na het ontbijt, is het tijd voor family time. Lev en Ava doen mee aan een activiteit die Villa Pardoes aanbiedt: Start de dag met een lach. Sep is met ons mee. Hij zit in de rolstoel. Ik kijk naar mijn gezin en voel me trots. Dit zijn geluksmomentjes. Ik zie ook dat Sep geniet. Dat doet me goed. Ik trakteer mezelf op een dampende, romige en heerlijk geurende cappuccino. Kort neem ik de tijd om te praten met andere ouders. Ik merk dat ik soms behoefte heb aan verbinding met andere ouders die voor hetzelfde staan. Fijn dat we elkaar hier treffen. Oh, de volgende activiteit begint. Een sport en spel activiteit waar Lev en Ava graag aan mee willen doen. Ik ga met ze mee, terwijl Peter zich ontfermt over Sep. Eenmaal terug bij het huisje, is mijn cappuccino uiteraard koud. Dat gebeurt me nou altijd. Ach, ja... De zorg voor mijn kinderen is nu eenmaal belangrijker dan een kop koffie. We nemen even een pauze waarbij we een stuk fruit eten in de picknickplaats. Sep ligt op de mat, Ava en Lev spelen met andere kinderen. Zodra ik Peter bij Ava en Lev zie, richt ik mijn aandacht op Sep. En andersom. Soms vergeet ik bijna dat ik ook nog een man heb. Terwijl Ava en Lev aan het spelen zijn, komt er een ander kind naar me toe en stelt vragen over Sep. Wat fijn dat kinderen zo verdraagzaam en eerlijk zijn! Hij vraagt alles wat hij wil. Zo wil hij bijvoorbeeld weten waarom Sep niet kan praten en waarom hij in een rolstoel ligt. Ik probeer zo goed mogelijk antwoord te geven. De jongen maakt contact met Sep. Hij heeft van die fijne krullen op zijn hoofd en laat Sep eraan voelen. Hij kroelt met Sep, aait hem. Weer zo'n 

geluksmoment. Ik zie Sep genieten. Ook de jongen vindt het heerlijk om zo in contact te zijn met onze Sep. Nadat ik even tijd heb gemaakt voor Peter, Ava en Lev tijdens de lunch en Sep weer verzorgd is, gaan we met het hele gezin naar de Efteling. Daar geniet ik weer zo van het samenzijn en de momenten waarop Sep iets meekrijgt zijn erg waardevol voor me. Terug in het huisje, neem ik de omgeving goed in me op. Ik realiseer me dat dit huisje perfect bij ons gezin past. Thuis hebben we ook veel groen. Ik vind het een rustgevende kleur. Thuis heeft Sep ook een bedbox in het safarithema. Onwillekeurig laat ik mijn gedachte afdwalen naar de jungle. Ik zie mijn gezin voor me. Als dieren. Peter zie ik als een gorilla: ontzettend sterk en beschermend naar zijn gezin. Lev is een aapje. Hij klimt en klautert en gaat graag op ontdekkingstocht. Onze Ava is in mijn gedachten een kameleon. Zij kleurt zo prachtig mee met alle situaties. En onze Sep... Hij is een zebra. Hij heeft, net als alle zebra's, een uniek strepenpatroon. Tot slot zie ik mezelf als een moeder olifant in de jungle. Dat komt omdat ik graag wil dat mijn kinderen zich vast blijven houden aan mij. Ik houd graag het overzicht en de controle. Wat mooi. Zoveel verschillende dieren in ons gezin. Ondanks de verschillen, zijn we voor altijd met elkaar verbonden.