Ieder mens komt op de wereld met zijn eigen kwaliteiten en talenten, je eigen unieke ik. In mijn geval is het vinden van deze eigenschappen een grote zoektocht geweest. Als kind wilde ik altijd al mensen aan het lachen maken, vooral als ik zag dat ze verdrietig waren. Vaak ging ik verkleed met een blokfluit de straat op en had daar de grootste lol in. Na zo’n 35 jaar het kappersvak uitgevoerd te hebben, besloot ik het roer om te gooien en op zoek te gaan naar datgene waar mijn hart lag. Ik heb de tweejarige opleiding bij het NIS (Nederlands Instituut Stervensbegeleiding) gevolgd. Daardoor heb ik bijna vijf jaar als vrijwilligster bij een hospice gewerkt. Toen wederom de clownsopleiding op mijn pad kwam, heb ik mijn stoerste schoenen aangetrokken en ben ik er helemaal voor de opleiding gegaan. Ik heb een driejarige opleiding bij ClownSpirit en aanvullend vele workshops clownerie gevolgd. De clown, zoals deze hedendaags is, speelt met dat wat in het moment aanwezig is. Dat kan heel confronterend zijn, maar tegelijkertijd ook helend. De clown heeft mij thuisgebracht bij mezelf! 

Vol verwondering en met een open hart treden we iedere zondag Villa Pardoes binnen. Want ik doe het niet alleen, maar met mijn allerliefste clowns-maatjes! Het raakt me iedere keer weer hoe welkom we zijn bij de gezinnen en hoe dichtbij we mogen komen in hun kwetsbaarheid. Iedere ontmoeting is bijzonder, maar sommige die vergeet je nooit meer, zoals het verhaal hieronder… 

Er was eens een meisje dat op het slakkenspoor door de Villa liep, en zo kwamen we elkaar tegen. Maar wie moest er nu plaats maken voor wie? 

Heel lief en zacht vroeg ze of ik opzij wilde gaan.

Maar dat verstond ik natuurlijk niet en daar ontstond het spel.

Ik nodigde haar uit om steeds harder te praten. Uiteindelijk kreeg ze daar zoveel lol in dat ze stond te schreeuwen.

Heel de familie kwam erop af, want dit hadden ze nog nooit gehoord van haar.

Terwijl ze met mijn bellenblaas zat te spelen vertelde haar zusje dat bellenblaas zo belangrijk voor haar is in het ziekenhuis, want dan verschijnt er altijd een glimlach.

Ik zag het beeld voor me; in een bubbel kan je lekker verdwijnen, weg van de zorgen.

Toen begon haar moeder te vertellen dat ze al 30 chemo’s heeft gehad, dat ze na deze week 30 bestralingen ging krijgen en vervolgens nog eens 30 chemo’s.

Na een korte stilte keek ze mij aan en zei “als ze dat al haalt”.

Daar stond ik dan als clown…We bleven elkaar aankijken en daarin werd veel gezegd.

Ik besloot naast haar te gaan staan en een arm om haar heen te slaan. 

Later kwam het meisje afscheid nemen, omdat ze gingen fietsen met het gezin.

Ze mocht kiezen uit één van mijn bellenblazen, voor in het ziekenhuis, en ze koos voor de roze.

Ze keek mij aan en gaf mij een hele lange knuffel. Ik kon haar slangetjes en haar kale hoofdje voelen. Tot slot kreeg ik nog een kus en toen liep ze weg.

Ik heb nog even oogcontact met haar vader gehad, waar zoveel dankbaarheid in te voelen was.

Dat meisje zal ik nooit meer vergeten en ik ben ervan overtuigd dat ze haar stem vanaf onze ontmoeting vaker is gaan gebruiken. 

Villa Pardoes in één zin?

Doe mij maar één woord… liefde!