Ik word wakker door het huilen van mijn zoon Bodhi (8 maanden oud). Hij heeft honger. Ik kijk naar mijn vrouw, Iris, en zie dat ze nog diep in slaap is. Zo zachtjes mogelijk ga ik uit bed en geef Bodhi de fles. Ik geniet van dit moment samen met hem. Eindelijk heb ik nu tijd om hiervan te genieten. Want de laatste maanden zijn zwaar geweest. Ik denk terug aan maart, toen we erachter kwamen dat onze dochter van 5 jaar, Jacky, kanker had in haar knie. Sindsdien staat ons leven op zijn kop.

Mijn gedachten dwalen af naar de tijd voor maart. In gedachten zie ik een vrolijk meisje met haren zo lang dat ze in staartjes moesten om er geen last van te hebben. Nu is Jacky nog steeds vrolijk, maar haar haar niet meer lang. Ik glimlach. Dit stoere kapsel staat haar ook, alles staat haar prachtig. Ik glimlach bij deze gedachten. Ze is uniek.

Iris wordt wakker. We bespreken wat we vandaag gaan doen. We gaan naar de Efteling. Al voor de derde dag op rij. Wat fijn dat dat hier kan. We zijn echt buiten mensen. Huisje strand past dus goed bij ons als gezin.

Mylo, onze zoon van 9 jaar, kan al veel zelf. Hij en zijn broertje Ian van 7 jaar spelen al samen met andere kinderen die in Villa Pardoes zijn. Iris zorgt ervoor dat Ayden (3 jaar) en Jacky klaar zijn om naar de Efteling te gaan en ik ontferm me over Bodhi. Na een gestructureerde ochtend waarin we gezellig samen ontbeten hebben, zijn we klaar om naar de Efteling te gaan.

Jacky heeft een prachtige prinsessenjurk aan. Ze heeft er al verschillende aan gehad deze week. Ik ben benieuwd of Villa Pardoes genoeg verschillende jurken heeft om Jacky zoet te houden. Ook hierin is ze uniek.

In de Efteling komen we eigenlijk niet verder dan het gedeelte met de achtbanen. Hier kunnen wij ons makkelijk de hele dag vermaken. Ik kijk naar mijn gezin en zie iedereen genieten. Dit maakt mij gelukkig. Ik geef Iris een kus en zeg dat ik van haar houd.

De oudere jongens en mama gaan in verschillende achtbanen. Ik, Jacky en Bodhi gaan in de Oude Tuffer. Had ik al genoemd dat Jacky uniek is? Het hele gezin wil in een achtbaan, maar Jacky doet lekker waar ze zelf zin in heeft. Heerlijk.

Als ik met haar naar de attractie loop, kijk ik eens goed naar haar. Ze loopt prima met haar rollator. Haar prothese zie je goed in haar prinsessenjurk. Wat ben ik toch trots op haar. Een paar weken geleden een omkeerplastiek gedaan en nu loopt ze weer. Ze is ontzettend veerkrachtig.

Mijn gedachten dwalen af naar wat de dokter zei. Eigenlijk is Jacky in alles uniek. In hoe ze op de chemo reageerde, dat was ongelooflijk heftig. In de manier waarop ze er toch weer (wonder boven wonder) bovenop krabbelde. In de manier waarop ze in het leven staat en in haar herstel. De dokter heeft een aantal keer met zijn handen in het haar gezeten, omdat hij niet wist hoe verder te gaan. Gelukkig heeft het tot nu toe allemaal goed uitgepakt. Maar de toekomst in onzeker. En de dokter zei dat deze operatie voorlopig het beste was om te doen. We zullen zien wat de toekomst ons gaat brengen.

Eén ding weet ik zeker: Jacky blijft uniek. En ik ben ontzettend trots op mijn gezin. En we leven zoveel mogelijk in het hier en nu. En we maken samen mooie herinneringen.